ipler ilmeklere can katar, örgü dostlukları güçlendirir, el işleri ise nesilleri birbirine bağlar.

20140627

bu dünya benim memleket




saat 05.30'du.hava yeni yeni aydınlanıyordu.

rüyalarımı hatırlamayı sevmiyorum.tüm gün bir acaip geçiyor.son zamanlarda sık sık anneannemi görür oldum.bugün gördüğümde de bir karmaşa vardı.

bahtiyar ve ben bisiklete biniyoruz.sokaklar harika.şehir neresi bilemiyorum.yurt dışındaki gibi tertemiz, bol ağaçlı yollar.bir yandan da izmir'e benziyor. apartmanlar var dipdibe,  panjurlu pencereler.bir yol ayrımında bırakıp gidiyor beni bahtiyar.hızlanıyorum bulayım diye.onu aradığım yollar eskiden oturduğumuz evin yolu.toz toprak içinde.sonra yetişiyorum eve dönüyoruz.ev şu an yaşadığımız ev ama aslında burası değil gibi de.başka bir ev gibi kime ait olduğunu bilmediğim. 

anneannem var evde.ben eve giriyorum ama yine bir yerlere gidecekmişim.yağmur da var.anneannem "ben de senle geleyim" diyor."olur" diyorum.bebeğim de gelmek istiyor huysuzlaşıp.anneannem hazırlanıyor,.üzerinde gül motifli dantel pembe kumaşlı asimetrik bir bluz var.çok beğeniyorum ben.

sıkıldım gerisini anlatmayacağım.uyandığımda kendimi iyi hissetmiyordum.hala da aynı hisler.aklımdan hızla onlarca soru geçti.rüyalarımda çoğu zaman karışık mekanlardayım.
herşey birbirine karışıyor.evler, şehirler, yaşayanlar, ölenler.o kadar sahiler ki.rüyamda anneannemin durduğu yere baktım uyandığımda sanki gölgesi vardı orda, dokunmuş ve gitmişti sanki. 

bazen kendimi hiçbir yere ait hissedemiyorum.bir çelişki yaşıyorum.nereliyim mesela?babam derdi ki çocukken "baban nereliyse sen de oralısın." babam istanbulluydu.ben almanya' da doğdum sonra istanbul'a taşındık.bir süre sonra alanya'ya.burda büyüdüm evet ama asla hayatımı burda sürdürmek istemedim.annem izmir'li.benim yaşamak istediģim yer de izmirdi her zaman.izmir'e taşındık.evlendim.yedi yıl sonra alanya'yı özledim.yeniden buraya taşındık. bahtiyar da sevmişti burayı ama sevmiyor artık.bir yıldır alanyadayız  daha ne kadar kalırız bilemiyorum.gidebiliriz de.bu saydığım taşınmalarda kaç ev değiştirdik saymıyorum bile.

şunu biliyorum ama taşınmalardan, kendini bir yere ait hissedememelerden sıkıldım. buraya dönüyorum izmiri özlüyorum.oraya gidiyoruz burayı özlüyorum.

bahtiyar rüyamın yorumlanamayacak kadar karışık olduğunu söyledi. 

başka neler yaptım? doktordan kaçtım mesela.dişçiyle randevum vardı gitmedim.ay başında kazandığım dişçi fobim sonucu oldu bu kaçış.zaten ikinci defa verdiği antibiyotikleri de kullanmamıştım.ilaç yerine mojito ve martini içtim.aferin kızım.oturabilirsin.

evi süpürdüm biraz sonra sıkıldım. cam su şisesini kırdım.tüm sular her yana döküldü. bir de onlarla uğraştım.evde bir bebek, bir kedimiz var.

nasıl şahane değil mi?

2 yorum:

  1. "Dişçiden kaçıp mojito içenler kulubü" kurmalıyız :) Ben de prensip olarak, acıdan yerlerde yuvarlanmaya başlayana kadar gitmiyorum dişçiye :D
    Bu kendini bir yere ait hissedememelerinle de yakınlık kurdum hemen. Ankara'da doğdum, hiçbir şey hatırlamıyorum o zamanlara dair. İzmir'de büyüdüm. Master yapacağım diye geri geldim Ankara'ya, geliş o geliş. Evlendim mevlendim, kaldım burada. İzmir'i özlemiyorum ama ne zaman gitsem ayrılmak gelmiyor içimden. Ankara çok suratsız, İzmir çok yavaş :) İkisini de seviyorum aslında ama hep kafamda başka yerler.
    Daha bulamadık galiba esas yerimizi. Belki bir gün bir yerlerde bir ağaca sarılıp bırakamayız, onun etrafına yerleşiriz. Belki öyle bir an bekliyor bizi bir yerlerde :)
    Cam su şişesine de üzülme, nazar çıkmış :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. ben bile kendi yazdığımdan sıkılıp rüyamı da kısa kesmiştim.sen okumaya üşenmediğin gibi bir de yorum yazmışsın kendimi iyi hissetmeme sebep olan. ((:

      benim dişçi fobim çok yeni ama kulübün sağlam üyesi olacaģıma inanabilirsin((: hemen kurmalıyız.yakında ben de sürünerek gidebilirim yeniden o koltuğa.a hayıır.çok fena ki kaçışın yok.bu konuyu şimdilik kapatayım.

      ankara'ya bir kez geldim.kıştı ve günlerden pazardı.insanlar takım elbiseleri ile dolaşıyorlardı ve gerçekten suratsızdılar.ben sevememiştim.tabi sevmek için zaman gerek.

      ağaç evlerle ilgili bir program var denk gelmişsindir belki.ağać evi ustaları olabilir adı.o programı ne zaman izlesem tam da bir ağacın tepesinde yaşamak istediğimi hissediyorum.kimbilir belki dediğin gibi bekleniyoruzdur o an tarafından((:

      Sil